Sophie (39) kreeg in november 2013 totaal onverwachts een hartstilstand, thuis. Terwijl haar kinderen Feikje en Tijl rustig in hun bedje lagen te slapen, kwam haar partner Tom direct in actie en begon met reanimeren.
“Ik ben een enthousiaste hardloper en had die avond met m’n hardloopgroepje getraind. Ik zat uit te puffen op de bank. Ik had het koud en was nog drijfnat van het lopen en te moe om te douchen. Tom was bezig in de keuken. Ik kon nog net, voordat ik buiten bewustzijn raakte, tegen hem zeggen dat ik opeens zo’n buikpijn had. Daarna weet ik niets meer.”
Wat een geluk dat Tom thuis was
“Tom is specialist en kan dus reanimeren. Hij dacht eerst dat ik flauwviel. Maar toen hij geen pols en ademhaling voelde wist hij dat het ernstig was. ‘Oh nee toch, dit gaan we niet mee maken Sophie’, was zijn eerste gedachte.”
“Daarna handelde hij heel snel: deur open zetten, 112 bellen en reanimeren. Tijdens het reanimeren kreeg hij toekomstvisoenen van een leven zonder mij en hoe hij dat de kinderen moest vertellen. Ik ben ongeveer 5 tot 6 minuten helemaal weg geweest. De brandweer was bezig om de AED aan te sluiten toen mijn hartslag terugkwam. De kinderen hebben godzijdank door alles heen geslapen.”
Nooit meer hetzelfde
“Na de hartstilstand moest ik nog bijna drie weken in het ziekenhuis blijven. Daar sloeg de angst pas echt toe, ook omdat ik de bezorgdheid van de cardiologen zag. Zelf heb ik helemaal niets meegekregen van het voorval. Het was daarom heel onwerkelijk, alsof het niet over mij ging.”
“Langzaam neemt het leven weer normale vormen aan. Maar helemaal hetzelfde is het niet meer geworden. We hebben weinig tijd genomen om terug te kijken, dat komt er gewoon niet van met onze volle agenda’s. Maar soms realiseer je je ineens dat het best veel impact heeft gehad.”
Angst
“De angst zit er bij ons beiden nog goed in. Tom raakt bijvoorbeeld in paniek als ik m’n telefoon niet opneem. En soms gebeurt er zomaar iets dat me aan het incident herinnert: iets op TV, een artikel, een sensatie in mijn lijf. Dan voel ik weer die angst. Ook ga ik niet meer hardlopen op plekken waar ik alléén ben, en ik vind het prettiger als er mensen in de buurt zijn.”
De oorzaak weten we nog steeds niet
“Ik ben binnenstebuiten gekeerd, maar er is geen oorzaak gevonden, er zijn alleen vermoedens. Eerst wilde men mij een ICD geven, maar zolang er geen aantoonbare ritmestoornis gevonden is, heeft dat geen zin. In mijn familie zijn geen hartziekten bekend. Misschien was het gewoon pech, een ongelukkige samenloop van omstandigheden.”
“Ik draag nu een interne hartmonitor, die mijn hartritme meet. Als mijn hartslag nu ineens erg hoog is, schrik ik wel.”
Wake-up call
“Als ik om he heen kijk, maak ik me wel zorgen over hoezeer jonge vrouwen belast worden. We willen en moeten zo veel, de stress neemt alleen maar toe. Ook bij mij was dit zo.”
“Het eerste wat de cardioloog vroeg toen ik in het ziekenhuis kwam was: heb je veel stress? Ik antwoordde: Nee! Maar later werd me duidelijk dat ik stijf van de stress stond. tot mijn hart er letterlijk mee stopte. Het was de beste wake-up call ever, maar wel rigoureus.”
Negeren signalen
“Achteraf gezien waren er wel lichamelijke signalen, maar die negeerde ik. Zo was ik de periode ervoor zo moe, dat ik de trap bijna niet opkwam. Het is normaal dacht ik, ik heb een jonge baby, het hoort erbij. Dan ging ik maar weer hardlopen, zodat ik me toch weer fitter voelde.”
Ik geniet van het leven
“Het herstel ging niet zonder slag of stoot. Mijn kortetermijn geheugen had een enorme optater gehad. Door hier hard aan te werken is dit weer hersteld. En nu doe ik inmiddels alles weer wat ik daarvoor deed en ben ik ook weer aan het hardlopen.”
“Ik probeer nu vooral te genieten van het nú, mindfull leven heeft mij echt geholpen. Ik leg de lat niet meer zo hoog en weet beter waar mijn grenzen liggen. Ik ben dankbaar voor deze tweede kans, dat ik er nog ben voor mijn kindjes. Volgend jaar gaan we trouwen, en daar kijk ik nu enorm naar uit.”
Een leven redden
“Een hartstilstand kan iedereen overkomen, ook al verwacht je dat niet. En dan zijn de eerste minuten belangrijk. Kijk maar naar mij, ik had Tom die wist wat hij moest doen. Daarmee heeft hij mijn leven gered. Maar vaak is die directe hulp er niet, en moet je wachten op de hulpdiensten.”
“Zo’n oproepsysteem voor burgerhulpverlening is dan ideaal. Ik las er voor het eerst over in het verhaal van Eric van Die. Ik vind dat iedereen moet kunnen reanimeren en zich zou moeten aanmelden. Je kunt iemands leven redden bij jou in de buurt.”
Aanmelden als burgerhulpverlener
“Zelf ben ik nog geen burgerhulpverlener. Ik kan wel reanimeren, dat hoort bij mijn werk als klinisch verloskundige. Tijdens mijn werk kan ik zeer adequaat spoedeisende hulp verlenen als dat nodig is. Maar in prive-omstandigheden ben ik nog niet zover. De emoties die het oproept zijn nog te vers. Ooit komt er een moment dat ik daar wel aan toe ben.”
“Tom is nu wel burgerhulpverlener. Dat kwam omdat hij laatst bij ons in de straat sirenes hoorde en ook dat er meer onderweg waren. Alle alarmbellen gingen weer bij hem af: een reanimatiemelding! Hij is erheen gerend en het huis binnengestormd. Gelukkig was het geen reanimatie, maar het overtuigde hem om zich aan te melden.”
Kun jij reanimeren?
Meld je dan aan bij het oproepsysteem en ontvang een ‘voor-het-leven-bandje’ als dank.